آثار دیگرش عبارت‌اند از: یونیون کلاب (1902) در نیویورک، با الگوبرداری از یک کاخ ایتالیایی رنسانس، خزانه‌داری ایالات متحده (1919-1918) و کتابخانه‌های عمومی به سبک رنسانس در سنت لوئیس و هارت فورد (هر دو 1908) و دیترویت (1921). کاخ هنرهای زیبای او که به‌عنوان بخشی از نمایشگاه خرید لوئیزیانا در سال 1904 ساخته شد که بعداً به موزه هنر سنت لوئیس به سبک آرت – بیوکس تبدیل شد که طراحی آن تحت‌تأثیر حمام‌های کاراکالا در رم بود.
رنگ نوشته:
کاس گیلبرت در زنسویلِ اوهایو متولد شد و در سال 1868 با خانواده خود به سنت پل آمد. او حرفه معماری خود را با یک معمار سنت پلی، آبراهام رادکلیف آغاز کرد و سپس به مدت یک سال در سال 1878 در دانشگاه MIT در رشته معماری تحصیل کرد. رشته جدیدی که توسط ویلیام رابرت ور (1915-1832) در این دانشگاه تأسیس شد. در بازگشت از تور بزرگ اروپا در سال 1880، گیلبرت برای کار در شرکت معتبر نیویورکی معماران مک کیم، مید و وایت که توسط چارلز مک کیم (1847-1909)، ویلیام رادرفورد مید (1928-1846) و استنفورد وایت (1906-1853) اداره می‌شد، رفت و تا سال 1883 در دفاتر این شرکت در نیویورک و بالتیمور کارکرد و سپس به‌عنوان یک معمار کاملاً آموزش‌دیده به سنت پل بازگشت.
لابی صلیبی‌شکل و سقف بلند آن که با تزئینات دقیق طراحی شده است و با سنگ مرمر اسکایروس، موزاییک، شیشه‌های رنگی و اثاثیه برنز تزئین شده است. مهندسی معماری آن نیز راهگشا و خاص بود، تکنیک گیلبرت برای روکش کردن یک قاب فولادی به مدلی استاندارد برای چندین دهه تبدیل شد.
گیلبرت به دلیل جایزه خود در مینه‌سوتا، سفارشاتی برای چندین ساختمان مرتفع دریافت کرد که به دنبال تلاش‌های ویلیام لو بارون جنی (1907-1832) و سایر اعضای مدرسه شیکاگو مد شد. اولین مورد در بوستون برای ساختمان بریزر (1896)، بلوک اداری به سبک رنسانس با قابی فولادی بود. پس از آن ساختمان برادوی چمبرز، نیویورک (1900-1899) ساخته شد. هر دوی این سازه‌ها طرح‌هایی بسیار هماهنگ از معماری کلاسیک نئو رنسانس بودند. در سال 1899، گیلبرت برنده مسابقه معتبر طراحی خانه سفارشی ایالات متحده در نیویورک (1907-1901) شد که اکنون خانه سفارشی الکساندر همیلتون ایالات متحده است. در این مسابقه استادان خود، مک کیم، مید و وایت را شکست داد. طرح نهایی او شامل نقاشی‌های دیواری گنبد روتوندا بود که توسط هنرمند نیویورکی رجینالد مارش (1954-1898) اجرا شده بود. او همچنین ساختمان 12 طبقه اسپالدینگ در پورتلند اورگان (1911-1910) را به سبک کلاسیک طراحی کرد و سپس برنده مشهورترین سفارش خود یعنی ساختمان وولورث شد.
منبع: www.visual-arts-cork.com
یکی از اولین معماران مشهور آمریکایی، کاس گیلبرت در کنار ریچارد موریس هانت (1895-1827) به‌عنوان یکی از پیش‌گامان بزرگ معماری هنرهای زیبا، ترکیبی مجلل از رنسانس و باروک، قرار می‌گیرد. علاوه بر این، ساختمان‌های بلند او نشاط زیادی به آسمان‌خراش‌های اولیه تزریق کرد. پس از موفقیت در مینه‌سوتا و میسوری، با طرح‌هایشْ برنده جایزه برای ساختمان‌هایی مانند کاپیتول ایالت مینه‌سوتا (1905-1895) در سنت پل (احتمالاً آخرین سازه نئورنسانس معماری قرن نوزدهم) و موزه هنر سنت لوئیس (1904) شد. گیلبرت سفارشاتی را از بوستون و نیویورک دریافت کرد، جایی که شاهکارهایی مانند سبک هنرهای زیبای الکساندر همیلتون، خانه سفارشی ایالات متحده در نیویورک (1907-1901) و همچنین آسمان‌خراش‌هایی مانند ساختمان بریزر در بوستون (1899-1896)، ساختمان برادوی چمبرز در نیویورک (1900-1899) و ساختمان وولورث به سبک گوتیک در نیویورک (1913-1910) را طراحی کرد. دیگر ساختمان‌های معروف طراحی شده توسط گیلبرت عبارت‌اند از: موزه هنر یادبود آلن به سبک رنسانس، کالج اوبرلین، اوهایو (1917)، کتابخانه عمومی دیترویت (1921)، ساختمان دیوان عالی ایالات متحده، واشنگتن‌دی‌سی (1935-1928) و ساختمان گوتیک خیره‌کننده در نیویورک یعنی ساختمان بیمه عمر (1928-1926) با سقف هرمی طلاکاری شده آن که از 25000 کاشی ورق طلا ساخته شده است. شهرت خلاقانه‌اش در عصر پست‌مدرنیسم، یکی از معماران مهم هنر آمریکاست. سبک معماری او نشان‌دهنده احترام او به تاریخ هنر و همچنین دیدگاه او مبنی بر اینکه هنر عمومی باید نظم اجتماعی مستقر در جامعه را منعکس کند. درحالی‌که هم عصر جوان ترش، فرانک لوید رایت (1959-1867) ترجیح می‌داد یک نوع معماری غرب میانه را توسعه دهد، گیلبرت کاملاً از سبک‌های عالی اروپا راضی بود.
از سال 1884 تا 1892 گیلبرت با جیمز ناکس تیلور، یکی از هم‌کلاسی‌های خود در دانشگاه MIT وارد همکاری شد و این شرکت به‌سرعت در سطح محلی محبوب شد و انبارها، بیمارستان‌ها و ساختمان‌های دیگر را برای راه‌آهن شمالی اقیانوس آرام طراحی کرد. از جمله پروژه‌های آنها مرتبط با مک‌کیم، مید و وایت بود. همچنین طرح‌هایی برای خانه‌ها، انبارها، فروشگاه‌های خرده‌فروشی، کلیساها و باشگاه‌ها و ساختمان‌های اداری مانند ساختمان مشهور Endicott در سنت پل بود.
گیلبرت پرکار، برجسته و موفق بود و اثر خود را در معماری بسیاری از شهرهای آمریکا بر جای گذاشت. اگرچه کارهای اولیه او در مینه‌سوتا شامل بسیاری از طرح‌های تخیلی و زیبا می‌شد، اما در اوایل قرن بیستم شاید بتوان او را به‌عنوان یک معمار کلاسیک و سنتی در سواحل شرقی طبقه‌بندی کرد که طرح‌های درست و متقاعدکننده‌اش از نظر آکادمیک کاملاً در سنت هنرهای زیبای آمریکا ریشه داشتند. این سبک بیانی ملموس از احساس خوش‌بینانه آمریکایی بود که وارث قانونی دموکراسی یونان، قانون روم و فلسفه اومانیستی رنسانس است. مجموعه‌ای از نقاش‌ها و سایر مقالات گیلبرت در انجمن تاریخی مینه‌سوتا، انجمن تاریخی نیویورک و کتابخانه کنگره نگهداری می‌شود.
در سال 1894 گیلبرت در مسابقه طراحی ساختمان کنگره ایالتی مینه‌سوتا، در سنت پل، با تلفیقی زیبا از هنر رنسانس متعالی و معماری باروک، با گنبدی که یادآور کلیسای سنت پیتر در رم بود، برنده شد. نقاشی‌ها، نقاشی‌های دیواری و مجسمه‌ها توسط انبوهی از هنرمندان برجسته ملی اجرا شد. این موفقیت چشمگیر راه را برای حرفه‌ای برجسته در نیویورک در طراحی ساختمان‌های به سبک آرت – بیوکس هموار کرد، اگرچه او تا سال 1898 در مینه‌سوتا باقی ماند.
سایز نوشته:
بازدید پست:
1
منبع: https://memaripedia.com/%DA%A9%D8%A7%D8%B3-%DA%AF%DB%8C%D9%84%D8%A8%D8%B1%D8%AA-1934-1859/
گیلبرت برای طراحی دو ساختمان ایالتی دیگر یعنی لیتل راک در ایالت کاپیتول آرکانزاس (1900 تا 1917، با جورج آر. مان)، و در ایالت کاپیتول ویرجینیای غربی، چارلستون (1932-1924) و همچنین ساختمان‌های عمومی دیگری، سفارش دریافت کرد. او در سبک آرت – بیوکس برخی نیز عناصر احیای استعماری را به نمایش گذاشت که یادآور طراحان آمریکایی قبلی مانند توماس جفرسون (1826-1743)، ویلیام تورنتون (1828-1759)، چارلز بولفینچ (1844-1763) و بنجامین لاتروب
(1764-1820) بود.
یکی دیگر از پروژه‌های مهم گیلبرت، ساختمان مرکزی چیس، واتربری، کانکتیکات (1919-1917)، بخشی از مجتمع مرکز شهری واتربری، مجموعه‌ای منحصربه‌فرد از معماری گیلبرت بود که شامل تالار شهر، ساختمان بانک چیس، خانه چیس و لینکلن هاوس، مرکزی برای خیریه‌های محلی بود.
او طرح‌های مفصلی را برای دانشگاه مینه‌سوتا در مینیاپولیس (1908) اجرا کرد. موزه هنر یادبود آلن، کالج اوبرلین، اوهایو (1917) و دانشگاه تگزاس در آستین از دیگر طرح‌های اوست. دو ساختمان او برای پردیس آستین، تالار نبرد (1911) و ساتون هال (1918) که با اصطلاح احیای اسپانیایی مدیترانه‌ای طراحی شده‌اند، هر دو به طور گسترده توسط مورخان معماری به‌عنوان یکی از بهترین آثار معماری در ایالت تلقی می‌شوند.
کارهای اولیه گیلبرت توجه معماران برجسته‌ای را در نیویورک و شیکاگو به خود جلب کرد، از جمله دانیل اچ. برنهام
(1846-1912)، رئیس برنهام اند روت (یکی از شرکت‌های برجسته دانشکده معماری شیکاگو). همچنین گیلبرت در سال 1892 برای حضور در هیئت داوران ملی برای انتخاب معماران در نمایشگاه کلمبیایی جهان در سال 1893 در شیکاگو انتخاب شد.
آخرین پروژه مهم گیلبرت طراحی او برای ساختمان 4 طبقه دادگاه عالی ایالات متحده (1935-1928) در واشنگتن‌دی‌سی بود که نمون ای شگفت‌انگیز از معماری نئوکلاسیک او بود که ساخت آن پس از مرگش توسط پسرش کاس گیلبرت جونیور تکمیل شد. ایده گیری از یک معبد بزرگ رومی که کامل با ستون‌های کورنتینی است و یک نمای ساخته شده از مرمر ورمونت با نمای داخلی سنگ مرمر آلاباما یا رگه عاج اسپانیایی، ساختمانی بسیار باشکوه سراسر پر شده از مجسمه‌ها و دیوارها تزئین شده است.
گیلبرت یکی از معمارانی بود که لیگ معماری نیویورک را در سال 1881 تأسیس کرد و در سال‌های 1913 و 1914 رئیس آن بود. او همچنین رئیس مؤسسه معماران آمریکا (1909-1908) و آکادمی ملی طراحی (1933-1926) بود. او عضو کمیسیون هنرهای زیبای ایالات متحده از زمان تأسیس آن در سال 1910 تا 1916 بود. او در سفری به انگلستان در سال 1934 درگذشت.
ساختمان 57 طبقه وولورث (1913-1910) در منهتن که توسط معمار کاس گیلبرت در قرن بیستم با تفسیری از معماری گوتیک طراحی شد، با تکمیل در سال 1913 به بلندترین ساختمان جهان تبدیل شد و از برج شرکت بیمه عمر متروپولیتن پیشی گرفت. این ساختمان بلندترین برج تا سال 1930 باقی ماند تا زمانی که این عنوان به ساختمان کرایسلر در نیویورک منتقل شد.
بسیاری از طرح‌های تخیلی گیلبرت جزئیات ساختمان‌های اروپایی را که در تور بزرگش دیده بود، به یاد می‌آورد و دوباره تفسیر می‌کرد؛ نمونه‌ای از سبک‌های رایج آن دوران: هنر رومی هنری هابسون ریچاردسون (1886-1838)، طرح‌های شینگل استایل و انواع دیگر هنر استعماری آمریکا مانند کلیسای اسقفی سنت کلمنت در 1895، سبک احیایی گوتیک که توسط ریچارد آپجان (1878-1802) و جیمز رنویک (1895-1818) حمایت شد. همچنین اصطلاح هنرهای زیبا (Beaux-Arts) (سبکی از معماری در قرن نوزدهم که ترکیبی از رنسانس و باروک بوده و به‌نوعی نئوکلاسیسم فرانسوی است) توسط دانشکده هنرهای زیبای پاریس در فرانسه عمومی و محبوب شد.